Ik ben moeder van drie kinderen en zo heb ik de ervaring met de verandering van één kind naar twee kinderen en van twee naar drie kinderen. Hoewel je zou verwachten dat je het steeds wat drukker krijgt ervaarde ik dat toch iets anders. Hoe kan dat?

Voor het eerst moeder

De geboorte van Noraya maakte mij een moeder. Vanaf dag één genoot ik van het moederschap, maar het was ook een hele verandering. Waar ik vroeger alleen voor mijzelf hoefde te zorgen had ik er nu de zorg voor Noraya bij. Mezelf douchen en aankleden was opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Hoe doe je dat met een baby? Wilde ik douchen dan wilde Noraya eten. Dan maar wachten totdat het tijd was voor Noraya’s slaapje. Tja, maar als ze in haar bedje lag dan hoorde ik haar niet vanuit de douche, wat ik weer niet prettig vond. Het kwam dan ook regelmatig voor dat ik pas ik de middag gedoucht en aangekleed was.

De deur uit met een baby

Weggaan met baby, ook zoiets. Als ik voorheen de deur uit wilde hoefde ik alleen een jas aan te trekken en kon ik gaan. Nu moest ik eerst Noraya klaarmaken. Jas aan, kruik vullen, want ja het was winter en O ja, baby’s hebben altijd een volle luier op het moment dat ze ingepakt en wel in de kinderwagen liggen, dus  Noraya verschonen en opnieuw klaarmaken voor vertrek. Ook moest er ook een luiertas mee, die ik helemaal vol propte met van alles en nog wat. Na thuiskomst kon ik vervolgens driekwart van de spullen weer ongebruikt opruimen. Toch zeulde ik volgende keer weer alles mee, onder het mom van “je weet maar nooit”.

Oei ik groei

Over het algemeen was Noraya een heel zoet, makkelijk meisje, maar als Noraya eens wat mopperig was en ik wist niet waarom dan keek ik in het “oei ik groei” boek en ja hoor het kwam door een sprongetje. Dan knuffelde ik extra vaak met haar en zo kwamen we het sprongetje wel door. Wat was ik blij met dat boek, totdat ik er even verder in bladerde en zag dat er al snel een volgende sprongetje zou zijn en daarna weer en weer. Pfff, best een beetje ontmoedigend.

Van één kind naar twee kinderen

Noraya was twee jaar toen Joaz werd geboren.
Ons tweede kindje. Het was nu allemaal niet meer nieuw. De verzorging ging veel meer vanzelf. Ook ging het sneller. Het duurde dan ook niet meer tot de middag voor ik aangekleed was. Als ik op pad ging met de kinderen dan hoefde ik nog maar de helft van de spullen ongebruikt weer uit de luiertas op te ruimen.
Het “oei ik groei” boek had ik nog steeds, maar ik keek er nog maar een enkele keer in.
In dat opzicht ging het allemaal een stuk makkelijker en sneller met een tweede kindje.
Dat kwam voor een groot deel omdat moederschap niet meer nieuw was. Ik had ondertussen ook wel door dat je echt niet alles volgens het boekje hoeft te doen.

Aandacht tussen de kinderen verdelen

Wel moet je ineens je aandacht verdelen tussen twee kinderen. Nu scheelde het in mijn geval wel dat Noraya een echt poppenmoedertje was en ze vond het super om mama met de baby te helpen. Zo kon ik kon haar makkelijk bij de verzorging van Joaz betrekken. Bij het badderen en aankleden hielp ze maar al te graag mee. Als ik Joaz een schone luier om deed, kreeg de pop ook een schone luier. Kreeg Joaz de borst dan kreeg de pop ook de borst. Regelmatig kolfde ik melk af zodat Noraya een flesje kon geven.

Als ik met Noraya aan het spelen was en Joaz begon te huilen dan wilde ik niet altijd meteen bij haar weglopen om naar Joaz gaan, maar dan stuurde zij mij altijd meteen naar Joaz om hem te troosten. Soms was ze zelfs een beetje boos dat ik niet meteen naar hem toe ging. Daar was ik stiekem wel blij mee, want ik kan niet goed tegen huilende baby’s.

Bij een tweede kindje weet je wat je te wachten staat, toch?!

Dat het allemaal een stuk makkelijker ging kwam natuurlijk omdat Joaz ons tweede kindje was. Daarom wist ik nu wat ons allemaal te wachten stond, toch?! Uuhhh niet dus.
Joaz is een heel ander kind als Noraya.
De dingen die bij Noraya goed werkte werkte niet bij Joaz. Waar Noraya een hele makkelijke eter was, ging dat bij Joaz een stuk lastiger. Ook andersom waren er dingen. Zo moest ik Noraya altijd heel goed in de gaten houden, want voor je het weet was ze weg. Joaz die bleef wel bij mij in de buurt. Waar ik Noraya op een bepaalde manier kon troosten, werkte dat helemaal niet voor Joaz. Zo zie ja maar weer dat elk kind uniek is.

Van twee naar drie kinderen

Noraya en Joaz waren zes en vier toen hun broertje Bodi werd geboren. Dat maakte mij moeder van drie kinderen.
Drie kinderen! Had je me na de geboorte van Noraya gevraagd om voor drie kinderen te zorgen, had ik niet geweten hoe ik dat zou moeten doen. Gelukkig had ik ondertussen wat jaartjes ervaring als moeder.

Ook Bodi is een eigen uniek kindje, die waarschijnlijk weer een andere aanpak als zijn broer en zus nodig zal hebben. Het had geen nut om mij daar vantevoren druk om te maken. Veel liefde geven, dan komt het wel goed.

Meedraaien in het gezin

Wat wel anders was na de geboorte van Bodi was dat de twee oudsten ondertussen op school zaten. Dat betekende dat ik doordeweeks om half negen de kinderen aangekleed en wel in de klas moest afleveren. Noraya ging al een aantal jaar naar school en ook Joaz zat alweer een paar maanden in de kleuterklas. Daardoor had ik ondertussen wel een aardig ritme ontwikkeld om de kinderen op tijd op school te krijgen.

Het ritme van je baby volgen met drie kinderen?

Alleen nu was daar dus een baby bij. Tja, en zo was het eigenlijk wel. Bodi was erbij gekomen en hij draaide meteen mee in ons gezin. Waar het kon hield ik rekening met het ritme van Bodi, zo voede ik hem op verzoek. Als Bodi in zijn bedje sliep en ik wilde ergens heen dan was dat jammer voor mij, maar dan liet ik Bodi slapen. Maar vaak genoeg moest Bodi zijn ritme aan het gezin aanpassen, want als ik Noraya en Joaz naar school bracht ging Bodi natuurlijk mee en ook als ik ze s’middags weer ophaalde ging Bodi mee. Dan had je nog de sportclubjes waar de kinderen naartoe gebracht moesten worden of ze speelden bij een vriendje waar ik ze moest ophalen. Tja, dan laat je een baby natuurlijk niet alleen thuis, dus Bodi ging gewoon met mij mee en eigenlijk ging dat prima. Wel heb ik Bodi de eerste maanden overdag veel in de kinderwagen laten slapen, zo hoefde ik hem niet wakker te maken als ik wegging.

Minder druk met drie kinderen?

Bodi was een heel makkelijk mannetje. Misschien kwam dat juist wel omdat hij zich moest aanpassen. Een derde kindje moet wel meedraaien in het gezin. Ook had ik zelf meer ervaring als moeder en maakte mij niet meer druk om kleine dingetjes. Misschien is dat wel de reden dat het minder druk voelt.
Want eerlijk is eerlijk, natuurlijk is het drukker met drie kinderen als met één kind. Dat werd me vooral duidelijk toen Bodi een paar maanden oud was en Noraya en Joaz bij opa en oma logeerden. Nu had ik dus alleen maar een baby om voor te zorgen. Waar ik bij Noraya regelmatig pas s’middag in de kleren was, had ik nu een heerlijk relaxed dagje zo alleen met Bodi. Daardoor vroeg ik mij serieus af hoe het kwam dat ik het veeeeeel drukker had toen Noraya net zo oud was.

Makkelijker geworden

Het antwoord op die vraag is dat ik een stuk makkelijker ben geworden. Waar ik bij Noraya en Joaz een grote luiertas meezeulde heb ik voor Bodi een klein rugzakje, waar standaard wat luiers in zitten en verder… uhh niks. Vaak gaat het rugzakje mee en net zo vaak ook niet, zeker als ik niet zolang weg ga.

Dan het “oei ik groei” boek, ohhh wat was ik daar blij mee toen ik net moeder was, maar bij Bodi heb ik het boek niet open gehad. Eerlijk gezegd zou ik ook niet weten waar het boek ligt.
Dan eten, ach ja, als ik een filmpje op mijn telefoon afspeel eet Bodi over het algemeen prima en eet hij niet, dan niet.

Toch drukker met drie kinderen?

Drukker met meer kinderen? Misschien wel, maar door je ervaring als moeder, en in mijn geval ook dat ik een stuk makkelijker ben geworden, voelt het niet drukker. Ik grap wel eens hoe rustig het wel niet zal zijn met een vierde kindje…

Hoe heb jij de verandering naar een tweede, derde of misschien wel vierde kindje ervaren?