Woorden schieten te kort

Vandaag weer een brief van mijn oma.

Ze zaten in onze woonkamer, Rebecca en haar man. Hun zoontje van ongeveer zes jaar leunde tegen zijn vaders knie. We kenden dit gezin. Een stel jonge mensen uit Noord India, Dat hun geluk in Maleisië probeerde te vinden. Veel was daarvan nog niet terecht gekomen. Een vaste baan zat er voorlopig niet in en hun spaarcenten raakten op. ’t Ergste was echter het verlies van hun baby, een jongetje van één jaar. Opa had samen met z’n ouders en zijn broertje ’t kindje begraven, met niemand anders erbij.

Twee duiven

Een gesprek voeren was moeilijk, wij begrepen niets van hun taal. Zij spraken een klein beetje Engels en verstonden geen Maleis. Nu kwamen ze ons twee duiven brengen in een veel te klein kooitje. We voelden ons bezwaard met dit cadeau. Het had hen geld gekost en bovendien moesten we ergens een grotere kooi vandaan zien te halen en alles wat duiven in gevangenschap nodig hebben. We zouden ze zeker de vrijheid geven in de toekomst.

We schonken frisdrank en zetten een schaal met lekkers op tafel. Toen kwam het grote nieuws eruit, daarvoor waren ze speciaal gekomen: Rebecca was weer in verwachting! We waren blij voor hen en in de maanden , die volgden, probeerden we contact te houden en hen raad te geven, als ze er voor open stonden.

Baby zonder luier

Grote blijdschap, toen er weer een zoon geboren werd. Een prachtige baby en gezond. Ze wilden het kindje laten dopen. Alleen ons gezin wilden ze erbij hebben. Toen het zover was, zag Rebecca er prachtig uit in haar kleurrijke sari en haar baby had ze een mooie doek omgeslagen. Ik zag, dat hij geen kleertjes droeg en ook geen luier om had. We stonden achter in de kerk waar de doop zou plaatsvinden. Opeens sloeg Rebecca de doek van de baby terug en hield het kindje bij de voet van het doopvont. Ze had nattigheid gevoeld en liet hem daar rustig uitplassen. We moesten later onze eigen kleuters uitleggen, dat dit niet de gewoonte was.

Hartbrekend

Toen het jongetje bijna een jaar was, werd hij ziek en stierf binnen een paar dagen. Hartbrekend.

Later hoorden we, toen we weer in Nederland waren, dat zij een dochtertje hadden gekregen, dat is blijven leven.